У бягучым навучальным годзе паралель 6-х класаў здзейсніла ўжо чацвёртую турыстычную паездку.
У бягучым навучальным годзе паралель 6-х класаў здзейсніла ўжо чацвёртую турыстычную паездку. І кожны раз нешта новае здзіўляе і захапляе падарожнікаў сваёй веліччу і маштабнасцю. Чарговая паездка адбылася 04.04. ў Нацыянальную бібліятэку, заалагічны музей БДУ і на Курган Славы.
Першая экскурсія ўразіла ўзроўнем, веліччу, маштабнасцю. Адна справа ведаць, што бібліятэка ўваходзіць у склад самых незвычайных пабудоў у свеце, і зусім іншае бачыць усё гэта на ўласныя вочы: і шкляную падлогу, якая дапамагае ў асвятленні, і маленькія вагончыкі, якія вязуць кнігі, вялікія і маленькія чытальныя залы, абсталяваныя па апошняму слову тэхнікі, высозныя, у некалькі метраў пано, прысвечаныя абласцям краіны, металічныя шчыты, ад якіх рассейваецца святло ліхтароў, вялікі прыгожы горад, што адкрываецца вачам з аглядавай пляцоўкі на вышыні 73 метраў—усё гэта з’яўляецца сведчаннем ўзроўню і дасягнення сучаснай навукі і мастацтва. І разам з тым выстава, прысвечаная Вялікай Айчыннай вайне з адмысловымі экспанатамі, такімі як скрыначка з фарбамі і напісаная ад рукі кніга з малюнкамі партызанскага жыцця, якія прайшлі разам з аўтарам праз усю вайну, ціхутка прытулілася на адным з паверхаў як журботны напамін пра жахлівыя часы і заклік цаніць сонечнае “сёння”. Пра вялікае майстэрства і фантазію сведчыць адмысловая машына часу.
Другая экскурсія захапляе не менш за першую. Заалагічны музей БДУ таксама ўражвае не толькі веліччу і маштабам, але яшчэ і неверагоднасцю звестак, якія літаральны сыпаліся з вуснаў экскурсаводаў. Гэта ж хто б мог падумаць, што ў касаткі з ласём ёсць нешта там агульнае на генным узроўні, а тых жа ласёў збіраліся ў пачатку 20-га стагоддзя прыручыць і выкарыстоўваць як коней, што зуб ляснога слана, рэшткі якога былі знойдзены ў час пракладання мінскага метро, па памерах нагадвае маленькі зэдлік, а беркут можа ляцець з хуткасцю 300 км. за гадзіну! Гэта не кажачы аб тым, што ўсе гэтыя 3000 экспанатаў, за выключэннем аднаго, некалі бегалі, лёталі, плавалі і г.д.
Як магутны волат, які стаіць на ахове міру і ладу, праводзіў нас вачыма і Курган Славы. Здаецца, не першы раз сюды прыходзіш, але кожны раз нейкае новае пачуццё велічы і ўдзячнасці кранае сэрца. Глядзіш за акно аўтобуса і міжволі думаеш: якая ж ты непаўторная, мая Радзіма!